(Το κείμενο είναι γραμμένο από τον Τάσο Ζάππα το 1931 ή 1932. Τη χρονολογία την υπολογίζουμε γιατί τότε ήταν πρόεδρος στη Στενή ο Ιωάννης Παλαιολόγος που αναφέρεται στην περιγραφή.)
-----------------------------------------------------------------------------------------
Στο λευκό όραμα της Δίρφης.
Και βόσκω και κορφολογώ.
Βουνό τις ομορφιές σου.
Τις ομορφιές σου πουν΄ θεϊκές,
παραδεισοπλασμένες…….
Κ. Κρυστάλλης
----------------------------------------------------------------------------
Τελευταία Κυριακή της αποκριάς. Καθένας έχει ετοιμαστεί για το πιο γερό ξεφάντωμα. Πρέπει να το κάψουμε απόψε και να γυρίσουμε το πρωί στο σπίτι καραβοτσακισμένοι. Σωστά. Ευτυχώς όμως που στη ζωή υπάρχουνε και άνθρωποι που τη βλέπουνε με πολύ διαφορετικό μάτι, κι αυτοί οι άνθρωποι, για τους οποίους η ζωή δεν περιορίζεται στα στενά όρια μιας θολής απ΄ τους καπνούς ατμόσφαιρας, αλλά βρίσκεται πέρα στον ανοιχτό ορίζοντα, μέσα στον καθάριο αέρα και στη χρυσή ηλιοβροχή, γίνονται κάθε μέρα και πιο πολλοί, πληθαίνουνε, όλες δε οι υπάρχουσες ενδείξεις επιτρέπουνε να ελπίζουμε, πείθουνε μάλλον, πως δεν θα είμαστε για πολύ καιρό μονάχα εμείς που ξέρουμε την πηγή των βασικών στοιχείων της ζωής.
Κοντά σε μας δεν θ’ αργήσουν να νοιώσουν κι οι πολλοί πως όταν οι πρασινισμένοι κάμποι λούζονται κάτω απ΄ το πλούσιο αχτιδοβόλημα του ήλιου οι βουνοκορφές με την άσπιλή τους λευκότητα πλαισιώνουνε τη γαλάζια έκταση του απείρου, τ΄ανθισμένα κλαδιά θρούνε στο σιγανό γλυκόπνοο αγέρι και οι φουντωμένες ρεματιές σκορπίζουνε αφειδώλευτο το ανοιξιάτικο μύρο, είναι σωστό έγκλημα να κάθεται κανείς κλεισμένος σε τέσσερα ντουβάρια.
Την τελευταία αυτή Κυριακή της αποκριάς 13 Μαρτίου, ακολούθησα την 99 εκδρομή του Φυσιολατρικού Ομίλου Πειραιώς, ενός σωματείου καλά οργανωμένου που έχει εργασθεί φιλότιμα για την ανάπτυξη της ορειβασίας και της φυσιολατρίας γενικά στη χώρα μας.
Την ομάδα αποτελούσαν οι κ. Ν. Αποστολίδης, Μιχ. Φούντος, Κωνστ. Καρατζάς, Θεοφ. Παυλίδης, Βασ. Αναγνωστόπουλος, Δημ. Φερούσης, οι δεσποινίδες Χάρις και Μαρίκα Κύρκου, ο υποφαινόμενος, με αρχηγό τον κ. Ανδρέα Κρητικό, Γενικό Γραμματέα του Φ.Ο.Π.
Ομολογώ πως είναι εξαιρετικά ενθουσιαστικό το γεγονός ότι μολονότι αποκριά το τρένο ήτο πλημμυρισμένο από εκδρομείς και των δύο φύλων που γεμάτοι λαχτάρα τρέχουνε στο ύπαιθρο, στα χιόνια. Κάτι ακόμα που έδινε μια εικόνα ελληνικής ζωής άγνωστης μέχρι προ ολίγου, ήταν τα λογής – λογής ορειβατικά εφόδια που έπιαναν το διαμέρισμα του βαγονιού:Σακίδια, παγούρια, ρακέτες, πιολέ, γκραμπόν, σχοινιά, ορειβατικά μπαστούνια. Το συνεργείο της μικρής μας εκστρατείας, για μια ειρηνική βέβαια κατάκτηση, ήταν πλήρες.
Σε λίγο, καθώς γλιστράμε γοργά με το τρένο ανάμεσα απ΄ τις πευκόφυτες εκτάσεις της Αττικής, ξεδιακρίνω στο βάθος του ορίζοντα ολόλευκη τη Δίρφη, χωμένη μέσα στα αιθέρια ύψη. Με σκιρτήματα χαράς υποδεχόμαστε αυτό το αγνάντεμα. Με τη φαντασία τη φέρνουμε κοντά μας, αρχίζομε κιόλας την ανάβαση, κορφολογούμε τις παρθενικές της χαρές, μπαίνουμε στα μυστικά της, την αγκαλιάζομε ολάκερη με τη ματιά…..
Στη Χαλκίδα, που φτάνομε στις 10, αφήνομε τις δυο ευγενικές μας συντρόφισσες και μπαίνομε στο λεωφορείο που μας περιμένει φεύγομε στις 12.30, ύστερα από δίωρη καθυστέρηση, για το χωριό Καθενοί (25 περίπου χιλιόμετρα ΒΑ της Χαλκίδος) όπου φτάνομε στις 2 παρά τέταρτο, περνώντας από το συνοικισμό Νέας Αρτάκης κι απ΄ το χωριό Πισσώνας. Σ΄ όλή τη διαδρομή η Δίρφη, γόησσα, λευκοντυμένη, έπαιρνε μια μεγαλόπρεπη θωριά ορθώνονταν μπροστά μας σαν μια γιγάντια πυραμίδα